So nær, enn eina ferð

Álvaratos, hvat hugsa tit fyri tykkum?

Ja, eg meini við tykkum sum koyra bil hvønn dag.

Hvønn dag tá eg fari út um dyrnar, seti eg lívið hjá børnum mínum og mær í vága við bara at ganga á gøtunum í býnum. Havi ongan livandi kjans at telja, hvussu ofta tað bara var líka við, at onkur koyrdi á okkum.

Tak t.d. í morgun:

Eg skuldi yvir um gonguteigin leiðandi dóttrina, ein gonguteig millum tveir ansingarstovnar. Eitt skilafólk steðgar, so vit kunnu fara yvirum, men hvat hendir?

Ein kona, helst við børnum í bilinum, billar sær inn, at bilurin steðgar, so at hon kann koyra sín bil út á vegin!! og snarar tí - rættiliga skjótt - beint út á gonguteigin, sum dótturin og eg júst hava sett fyrsta fótin út á!!

Tað var bara soooo nær, enn eina ferð.

Nær læra tit, sum koyra í bili, at tit, vard inni í bilskrokkinum, eru so nógvar ferðir sterkari enn vit, sum brúka apostlarnar? Vit tola heilt einfalt ikki líka nógv av, so hví í allari verðini kunnu tit ikki ansa betur eftir??????? Vit verða løsta og doyggja í ringasta føri, um tit renna á okkum, eisini hóast tað ikki er við vilja!

Hvat heldur tú, at eg leggi í, at tað var í ósketni, um tú koyrir mítt barn yvir? Eg eri hamrandi líkaglað! Eg fari at hata teg, tað sum eftir er av mínum lívið, og tú fert helst eisini at hata teg sjálvan, tað sum eftir er av tínum.

So for ólukkan, brúki eyguni og høvdið tá tit koyra bil!!!!